Achtergrond
Linda Sardjoe (35) heeft dit jaar haar eigen coachpraktijk geopend en is stress en burn-out coach. Zij coacht mensen die te maken hebben met spanning, stress of in een burn-out zitten en hiermee aan de slag willen gaan. Hierbij wilt ze erachter komen welke boodschap er zit achter de burn-out en hoe men weer leert om stappen te maken die bij hen passen.
Ze heeft de opleiding Maatschappelijk werk & dienstverlening gevolgd en is daarna aan de slag gegaan als trainer en coach. Ze heeft verschillende erkende coachopleidingen gevolgd en heeft daarna gewerkt als leidinggevende. Daarnaast heeft zij ook een fijn gezin. Zij woont samen met haar partner Robert, zoontje Ravi en kat Gutti in Arnhem. Hier is zij ook geboren en getogen. Haar moeder is Nederlands en haar vader Hindoestaans.
In september 2018 ging bij Linda de knop om. Het leek alsof haar lichaam er even mee stopte.
Lees verder in onderstaand interview
Ik kon niet meer goed nadenken en kon al helemaal geen keuze maken. Ik zat buiten, bij mijn toen huidige werkgever. Samen met een collega en goede vriend. Ik wist niet meer wat ik moest doen, liet mijn vergadering met een collega aan mij voorbijgaan en het interesseerde mij werkelijk waar helemaal niets.
Na een half uur besluiteloos te zijn besloot ik om direct naar huis te gaan. Zonder mijn manager daarvan direct op de hoogte te stellen. Het was op. Ik kon niet meer en ik was bang voor de reactie van anderen als ik terug naar kantoor ging en het dan zou zeggen. Dus koos ik ervoor om te gaan.
Wat was jouw eerste reactie hierop?
Op dat moment dacht ik: “een week of twee rust, en dan kan ik er weer tegenaan”. Na een dag realiseerde ik mij al goed dat dit een stuk langer nodig had. Want dat even rust en er dan weer tegenaan was iets wat ik al lang deed.
Wat betekende werk voor jou?
Voor mij was werken vooral heel tof, omdat ik dit met een fijne groep collega’s deed. Ik had goed contact met hen en we wisten privé dingen van elkaar . We hadden lol, leerde van elkaar en waren betrokken. We hielden van positieve resultaten en gingen ervoor. Ik realiseerde mij al vrij snel dat dit er in de laatste 1,5 jaar niet meer was. En met vlagen in mijn hele loopbaan daarvoor.
Hoe zag de periode voor de burn-out er uit?
Al heel erg lang had ik schouder en nekklachten. De ene periode een stuk erger dan de andere. Als ik ’s avonds thuiskwam was ik vaak uitgeblust. Maakte ik mezelf blij met een stuk chocolade en nog wat hartigs voor later op de avond. Lekker op de bank bingewatchen was dan mijn uitlaatklep.
Waren jouw klachten werkgerelateerd?
Als ik terugkijk naar mijn klachten en aan of deze werkgerelateerd waren is dit zeker zo. Het werk gaf mij niet wat ik zocht. En de sfeer onderling heeft mij geen goed gedaan. Het was alles waar ik niet voor stond. Gelijkwaardigheid en interesse in elkaar ontbrak voor een groot deel. Maar de grote vraag voor mij was, waarom deed ik mezelf dit aan?
Waarom ging je door met iets waar je eigenlijk niet meer gelukkig van werd?
Het belangrijkste bij de verschillende functies die ik heb vervuld waren mijn collega’s. Ik hoorde ergens bij, werd gewaardeerd. Dit was ook de grootste reden waarom ik met plezier naar mijn werk ging. Voor mijn collega’s en het samenwerken. De inhoud vond ik over het algemeen niet bepaald leuk. Behalve toen ik als leidinggevende aan de slag ging, toen mocht ik met mijn team aan de slag. Maar al vrij snel werd dit steeds minder en zat mijn agenda bomvol met afspraken en meetings die mijn dag vulde.
Eindeloos gel*l (excuses voor mijn woordgebruik, maar zo voelde het echt) over jaarplannen, KPI’s, nieuwe ideeën om het hoger management weer tevreden te stellen. En steeds minder in contact met mijn teamleden. Ik moest ze afpoeieren en aangeven dat ik geen tijd had.
Wat was de eerste stap naar genezing?
Al deze realisaties had ik ergens diep van binnen al. Maar meestal durfde ik er niet aan toe te geven.Want wat als ik dit deed? Welke keuze ging ik dan maken? Nee dat was veel te eng. Maar nu moest ik er wel aan. Na een goede periode van gedwongen rust en naar mijn lichaam luisteren heb ik een coach aan de hand genomen. Ik wist dat ik deze zoektocht niet alleen aan kon gaan. Stapje voor stapje gingen we.
Hoe heeft coaching jou geholpen?
Iedere keer een kleine opdracht mee naar huis. En zorgen dat ik mijn energie slurpers en gevers inzichtelijk kreeg. Na een aantal sessies vroeg mijn coach mij “wanneer is je burn-out begonnen?”. Een voor de hand liggende vraag dacht ik, maar de vraag bleef doorgaan in mijn hoofd na de sessie. En iedere dag weer realiseerde ik mij dat ik al heel lang niet blij werd van mijn werk en dat ik er toch voor koos om door te zetten. Want vergeet niet: ik wil het graag goed doen, héél graag! Dus opgeven, want zo voelt dat, is geen optie.
Welke keuzes heb je gemaakt op werkgebied?
Toen ik mij dit steeds meer realiseerde, wist ik ook dat ik een keuze moest maken. Dit werk diende mij totaal niet meer. Wat het mij nog gaf, een aantal fijne collega’s en vriendschappen en financiële zekerheid, was niet meer genoeg.
Ik heb het roer omgegooid en heb ontslag genomen. Op een erg fijne manier en in heel goed overleg hebben we besloten dat ik afscheid ging nemen. Deze periode heeft best even geduurd en heeft behoorlijke ups en downs gekend. Maar de beslissing was genomen. Mijn lichaam reageerde hier direct op, het voelde rustiger aan, er gleed een last van mijn schouders. En dus werd de schouderpijn direct stukken minder.
Wat heb je van je burn-out geleerd?
Ik geloof er als mens en als coach in dat we allemaal bepaalde thema’s hebben in ons leven. Behoeften die we ontwikkelden, omdat we dit hebben gemist in onze jeugd. Of omdat ons (erg) pijn is gedaan in onze jeugd. Buitengesloten worden, afgesnauwd worden, pesten, het niet goed genoeg doen op school en ga zo maar even door.
Mijn thema’s zijn ertoe doen, het goed willen doen en erbij willen horen. Ik ben hier tijdens mijn (coach)opleidingen en coaching achter gekomen. Dit zijn ook mijn drijfveren waar ik onbewust mijn acties op baseer. En exact dit heeft mij door mijn carrière heen “geholpen”.
Wat betekent coaching voor jou?
Al veel langer wist ik dat ik mijn eigen coachpraktijk wilde starten. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Mensen en hun drijfveren, hun mogelijkheden, ontwikkeling en groei fascineren mij al sinds mijn 18e ongeveer. En daarnaast heb ik altijd al gecoacht. Daar lag mijn hart, maar niet mijn tijd en te weinig energie. Dus mijn keuze was heel snel gemaakt. Ik ga starten!
Dat doe ik nu sinds begin dit jaar. Maar wel in een fases. Het begin was vooral een soort therapie. Ik schreef veel voor mijn website en af en toe een blog. Mogelijk voor de toekomst, maar of ik ze ging delen dat wist ik nog niet. Het hielp mij wel mijn gevoelens duidelijk te krijgen, het gaf inzichten waarmee ik verder kon. Maar mijn burn-out was nog niet klaar. Dit ging echt gefaseerd met veel mindere dagen een paar goede dagen. Langzaam keerde dit en had ik meer goede dagen en mindere slechte.
Hoe zou je de start van het ondernemerschap beschrijven?
Het was een flinke zoektocht, met veel muren en obstakels. Onzekerheden en angst. Maar ook met dikke hoogtepunten en enorm veel motivatie! Nu heb ik duidelijk wat ik doe, voor welke doelgroep en met welke missie!
Hindoestaanse cultuur
Hoe houd je balans tussen verschillende culturen?
Ik ben een halfbloed. Nog steeds vind ik dat heel bijzonder en ben ik hier erg trots op. Ik mag van beide culturen proeven en heb de vrijheid gehad om daar mee om te gaan zoals ik dat wil. Daar ben ik zo dankbaar voor.
Soms ben ik wel in conflict met mezelf. Aan de ene kant ben ik heel open, direct en enthousiast. Aan de andere kant merk ik dat ik niet graag mijn vuile was buiten hang. Ik kan met al het gemak een vrolijk gezicht opzetten, terwijl ik net flinke ruzie thuis heb gehad met Robert. Ik vraag niet snel om hulp en moet altijd het onderste uit de kan halen. Een echte perfectionist. Ik weet niet of het open en direct deel echt Nederlands is en het andere Hindoestaans. Maar ik zie en hoor dat wel om mij heen. In het laatste jaar spreek ik meer Hindoestaanse vrouwen die ondernemen en we herkennen wel echt dingen bij elkaar.
Linda: “Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen. Wij delen namelijk iets heel belangrijks en hebben (deels) dezelfde afkomst. Hoe is opgroeien in een ander land voor jou? Met andere waarden en normen. Kun je jezelf zijn en leven naar wat jij belangrijk vindt? Hoe doe je dat of hoe lukt dat juist niet?
Mocht je contact met mij willen n.a.v. dit blog. Schroom dan alsjeblieft niet en stuur mij een mailtje:
E-mail: info@lindasardjoe.nl
WhatsApp: 06-42920322
Veel liefs,
Linda”
#HÏVAN
