#HÏVAN: Jeanette Chedda over haar aandoening Osteogenesis Imperfecta (OI)

Jeanette Chedda is 36 jaar en woonachtig in Den Haag. Zij is begonnen met de MAVO en heeft uiteindelijk haar diploma Media & Journalistiek gehaald aan de Hogeschool Inholland. Nu is zij webredacteur en blogt zij over dingen die zij meemaakt.

Jeanette heeft in haar leven meer dan 100 keer iets gebroken. Dit komt doordat zij Osteogenesis Imperfecta heeft. Dit is een aandoening aan het bindweefsel, waardoor haar botten zwakker zijn en daardoor gemakkelijker kunnen breken. Jeanette is 1m12 en gebruikt een rolstoel, omdat ze niet ver kan lopen.

Lees onderstaand interview met Jeanette Chedda.

Achtergrond

Kun je iets meer vertellen over je achtergrond?

Ik ben de oudste van vier kinderen. Ik heb twee broertjes van 33 en 21 jaar en één zusje van 16 jaar. Ik ben geboren in Den Haag en opgegroeid in een familie met verschillende religies: Islam, Hindoeïsme en het Christendom. Ik identificeer mij het meest met de Islam.

Mijn ouders waren vrij in de opvoeding van mij en mijn drie jaar jongere broertje. Ik ben opgevoed met een open blik wat betreft mensen en religies. Ook ben ik opgevoed met sterke normen en waarden. Ik heb een sterk geweten en een sterk gevoel voor rechtvaardigheid en opkomen voor mijzelf en anderen.

Wat zijn je hobby’s?

Rolstoelhockey, schrijven, reizen en ik houd ervan diepe gesprekken te voeren.

Welke drie levenservaringen hebben jou gevormd als persoon?

Mijn vader kreeg een hersenbloeding in 1994. Ons hele leven veranderde. Het ging van stabiel, geregeld, geborgen en veilig (en veel vrienden en familie over de vloer) naar het tegenovergestelde.
Toen mijn moeder hertrouwde.
De confrontatie met mijn beperking en hoe weinig ruimte ik dat in mijn leven had gegeven tot dan toe. Dat resulteerde in een burn out in 2012 en opnieuw in 2016/2017.

Career

Wat is je beroep?

Ik ben webredacteur van beroep. Dat houdt in: schrijven (voor websites en personeelsbladen), redigeren, social media monitoring, webcare, interviewen, contentbeheer, website beheer en meer.

Welke opleiding/studie heb je gevolgd? En waarom heb je hiervoor gekozen?

Ik ben begonnen met MAVO. Toen MBO Marketing & Communicatie, HBO Media & Entertainment Management en Media & Journalistiek aan de Erasmus Universiteit.

Ik wilde heel graag radio maker worden en ik heb veel radio shows gemaakt, o.a. vrijwillig in Amsterdam, Delft, Haarlem en Den Haag. En ik wilde werken bij FunX, maar na zes afwijzingen van Funx ben ik iets anders gaan doen. Toen rolde ik eigenlijk in het webredacteurschap.

Osteogenesis Imperfecta

Kun je meer vertellen over Osteogenesis Imperfecta?

Osteogenesis Imperfecta (OI) is makkelijk gezegd een aandoening aan mijn bindweefsel/collageen, waardoor mijn botten niet sterk zijn. Er zijn vijf types. Ik heb type drie.

Ik probeer het altijd uit te leggen als volgt: ken je de chocoladerepen KitKat, Chunky en Bros? Denk er maar eens aan hoe moeilijk of gemakkelijk zo’n reep te breken is. KitKat chucky zijn jouw botten en mijn botten zijn Bros. Doordat mijn botten zo breekbaar zijn, heb ik in mijn leven meer dan 100 keer wat gebroken. Voornamelijk mijn benen. Daardoor zijn mijn benen kort. ik ben 1m12 en gebruik een rolstoel, omdat ik niet ver kan lopen.

Meer informatie kun je vinden op http://www.care4BrittleBones.org. De Stichting Care4BrittleBones wil meer bekendheid voor OI en werft fondsen om meer onderzoek te doen naar deze zeldzame aandoening. Ik ben ambassadeur van de stichting en organiseer regelmatig acties om geld op te halen. Misschien heb je mij ook op de poster gezien: ‘Ik ben Chedda en ik heb OI.’

Zie ook http://www.cheddastory.nl

Welke klachten ervaar jij?

Klachten…. eigenlijk ervaar ik niet zo zeer klachten van mijn OI. Ik heb er voor een groot deel mee leren leven. Wat mijn leven het meest moeilijk maakt is de manier waarop mensen met mij omgaan, omdat ik er anders uit zie of omdat ik in een rolstoel zit. Starende mensen bijvoorbeeld… vreselijk. Of mensen die je negeren en doen alsof je er niet bent. Of mensen die je de meest persoonlijke vragen stellen, terwijl die heel onbeschoft zijn.

Onlangs is er een boek verschenen waar in o.a. ik (en zeven andere vrouwen) vertel over sh*t opmerkingen en vragen die ik kreeg. Het heet: ‘Heb je nou al een vriend?’ Het is het tweede boek van Nydia en Marie Lotte van Damn Honey.

Waar ik ook vaak mee geconfronteerd ben: mensen die je onderschatten of denken dat je niets kunt en je niet behandelen als ieder ander. Verbazing ontvang ik als blijkt dat ik werk, zelfstandig woon, reis en leef. Of als ik uitga. Negen van de tien keer komt er iemand naar me toe om te vertellen hoe goed ze het vinden van mij dat ik daar ben. Met alle respect: rot op. Denk na over wat je daarmee impliceert. En wat moet ik met zo’n opmerking? Je kan mij 1 miljoen andere dingen komen zeggen of vragen: “je ziet er mooi uit, heb je het naar je zin of wil je dansen?” Nee, je kiest ervoor mij in een vervelende hoek te duwen, alleen omdat ik er anders uitzie.

Of kijk naar de fysieke ontoegankelijkheid van het grootste deel van Nederland. Denk aan de stoep, de ongelijke straat met gaten, drempels, zware deuren, kinderkopjes in de straat, ontoegankelijke winkels, ontoegankelijke huizen, gebouwen zonder lift, hoge balies, kassa’s, gelegenheden zonder aangepast toilet, hoge pinautomaten of apparaten, geen ondertiteling in de bioscoop voor doven -en slechthorenden, amper ooit braille te vinden. De lijst is eindeloos.

In 2016 trad het VN-verdrag handicap in werking in Nederland. Doel van dit verdrag is het bevorderen, beschermen en waarborgen van de mensenrechten van mensen met een beperking. En dan gaat het om inclusie, persoonlijke autonomie en volledige participatie. Een van de vele onderdelen is de toegankelijkheid, maar er is hier geen controle op, laat staan handhaving.

De dingen die ik hierboven noemen hebben niet slechts te maken met fysieke toegankelijkheid, maar ook sociale toegankelijkheid. Veel energie gaat verloren door de confrontaties hiermee. Mij voortbewegen in een stad, maar ook constant geconfronteerd worden met die vooroordelen, het stigma. De emotionele tol vind ik het zwaarste.

Mensen met een beperking hebben niet de beste positie in onze maatschappij, in Nederland. Dat merk je aan alles. We zijn met 2,5 miljoen mensen, maar waar zie je ze? Niet op televisie, niet in de politiek, niet in de mode, niet in videoclips, niet in reclames. Ja, behalve als het gaat om een goed doel. Maar wij zijn ook moeders, vaders, broers, zussen, echtgenoten, echtgenotes, vrienden, leraren, advocaten, modellen, acteurs, schoonmakers, directeuren, dansers, artiesten, kunstenaars, muzikanten, filosofen, schrijvers en tv-makers. Laat staan mensen met kleur die een beperking hebben. Die zie ik al helemaal nergens (los van de mensen die ik persoonlijk ken).

En ik hoor het je bijna denken: “ja, maar in Nederland is het toch best goed geregeld?” Nou ik kan je uit die illusie helpen. Nee, dat is het niet. Het gaat de goede kant op. Ik ben een optimistisch mens, ook al lijkt het na dit stuk niet zo. We hebben gewoon nog een hele lange weg te gaan. Besef ook dat dit gaat om basis mensenrechten. Het recht op toegang, het recht op werk, het recht op zorg en ga zo maar door.

Wat voor invloed heeft dit gehad op jou als persoon?

Sinds een aantal jaar leer ik over de term: ‘validisme’. Hierover kan je lezen in het artikel op OneWorld dat Xandra Kosten schreef: https://www.oneworld.nl/achtergrond/wat-is-validisme-nou-precies

Dat is de discriminatie van mensen met een beperking. Dat je lichamelijke, verstandelijke of psychische gesteldheid samenhangt met de waarde die men jou toekent, dat is waar validisme over gaat. Het geeft mij woorden voor de dingen die ik meemaak. En ik leer dat veel van wat ik meemaak niet ok is. En op de één of andere manier geeft het mij kracht. Ik weet nu ook dat ik last heb van verinnerlijkt validisme. Ik heb constant het gevoel dat ik niet goed genoeg ben, niet interessant genoeg, niet sterk genoeg. Ik heb moeite met ruimte nemen, claimen. En dat lijkt van de buitenkant niet zo, omdat ik weet dat mensen anders naar mij kijken, maar dat voel ik niet zo.

Het is moeilijk om van jezelf te houden als je met zoveel afwijzingen te maken hebt gehad die verband houden met je handicap. Afwijzingen in de liefde, vriendschappen, op school, de arbeidsmarkt en daar komt nog bij dat mensen mij niet serieus nemen. Mijn handicap is een onderdeel van mij, mijn identiteit. Als dat de reden is dat je afgewezen wordt… dan ga je automatisch aan jezelf twijfelen en dit heeft veel invloed gehad op mij. Weet je wat het oplichterssyndroom is? Ik heb daar veel last van gehad, terwijl ik opgroeide. Daardoor was ik niet in staat mijn prestaties te internaliseren. Ik geloofde dat alles wat ik bereikte geluk was. Ik geloofde ook nooit dat ik slim was, totdat ik achten haalde op de universiteit.

Ook voel ik mij vaak (nu minder dan vroeger) een last, omdat ik dingen niet kan doen. Of omdat ik niet naar plekken kan, waar anderen wel naar toe gaan. Daar krijg je geen gezellige bui van. Heel lang dacht ik dus dat het aan mij lag en werd ik daar verdrietig van. Ik wist niet hoe ik hiermee om moest gaan, maar nu weet ik beter. De samenleving is niet ingericht voor mensen zoals ik. Mijn beperking is het probleem niet, de ontoegankelijke samenleving wel. Fysiek en sociaal. Die mindswitch geeft veel rust, maar ook verdriet. Wat ook moeilijk is, zijn ignorant people die niet door die niet door een zichtbare fysieke beperking heen kunnen kijken. Die zijn problematisch.

Ik werk hard aan meer in mezelf geloven en van mezelf houden. Leren over validisme heeft mij daar veel bij geholpen. Maar ook de mensen die ik ben tegengekomen in mijn leven en mijn kleine kring om mij heen. Ik voel mij gezegd met hen.

Welke misvattingen hoor je vaak over OI?

Omdat het zo’n zeldzame aandoening is (800-1200 mensen in Nederland), worden soms de ouders van kindermishandeling beschuldigd als de botten van hun kindjes breken. Toen ik geboren was had ik zeven ribben, mijn linkerarm en mijn linkerbeen gebroken. Mijn moeder dacht dat de zuster mij had laten vallen. De zuster dacht dat ik werd mishandeld. Tot ze erachter kwamen dat ik OI heb. Bewustwording van het bestaan van deze aandoening is belangrijk, maar ook meer geld voor onderzoek. Daarom ben ik ook ambassadeur van Care4BrittleBones.

Hindoestaanse cultuur

Hoe zou jij de Hindoestaanse cultuur omschrijven?

Een kleurrijke, mooie, op familie gerichte, kennisrijke, kunstzinnige, spirituele, fascinerende cultuur waar ik trots op ben.

Hoe houd je balans tussen verschillende culturen? Bijvoorbeeld de Westerse en Hindoestaanse cultuur?

Ik begon eigenlijk met mij schamen voor mijn cultuur, achtergrond, taal en alles wat erbij hoort. Dit omdat het mij in de witte wereld weer anders maakte, los van mijn beperking. Pas in mijn twintiger jaren ben ik meer gaan houden van de Hindoestaanse cultuur en werd ik trots op mijn roots.

Ik geloof niet dat mensen met een andere culturele achtergrond in Nederland moeten assimileren. Dat betekent voor mij dat ik mijn Hindoestaanse cultuur zou loslaten en de Nederlandse cultuur volledig zou moeten overnemen. Dat wil ik niet en ik vind ook niet dat het klopt, want mijn Hindoestaanse cultuur is een onderdeel van mij. Dat wil niet zeggen dat ik mij niet Nederlands voel of niet trots ben op mijn Nederlandse kant. Dat ben ik absoluut wel. Alleen zit ik in de positie dat ik kan kiezen welke aspecten ik wel en niet overneem. Dat geldt overigens ook voor welke aspecten ik kies uit mijn Hindoestaanse cultuur. En ik houd van die positie. Ik ben een trotse Hindoestaanse Nederlander, maar wel in die volgorde.

Welke drie taboes van de Hindoestaanse cultuur kunnen belemmerend zijn voor Hindoestaanse vrouwen?

Dat het huisje-boompje-beestje ideaal het enige is in dit leven. Het hoogst haalbare. Ik sta open (en dat geeft mij veel rust) voor meerdere idealen. En dat is voor ieder individu zelf in te vullen. Vroeger werd ik heel ongelukkig van het streven naar het huisje-boompje-beestje ideaal. Dat heb ik nu losgelaten en ik ben veel gelukkiger.

Homoseksualiteit. Ik vind het vreselijk hoe er wordt gedacht en gepraat over dit onderwerp. Ik vind dat je zelf mag bepalen van wie je houdt. Only God can judge me. Ik heb dat ook op mijn arm laten tatoeëren in het Arabisch. Niemand beslist of heeft het recht om te oordelen over mijn leven.

De competitieve en vijandige van vrouwen onderling. Ik vind dit een hele gevaarlijke en giftige houding die heerst in onze gemeenschap. Juist vrouwen moeten elkaar steunen, want we lopen tegen dezelfde dingen aan. Ik vind dat we elkaar meer moeten gunnen en niet elkaar de pan uit moeten vechten. “Die is mooier, die is witter, heb je gehoord wat die heeft gedaan, heb je gezien wat zij aanheeft, zie je hoe zij danst”. Ey, rot op. Empower de women around you. Please!

Welke plek hebben mensen met een ziekte/beperking volgens jou in de Hindoestaanse gemeenschap?

Volgens mij niet zo’n beste. Ik voel mij niet zo fijn op bijvoorbeeld Hindoestaanse feestjes. Ik word vaak aangestaard of genegeerd. Ik kan het niet zo goed beschrijven, maar het gevoel is onprettig. Ik heb vaak gehoord hoe zielig men het voor mij vindt. Of er wordt niet zoveel van mij verwacht. Het is ook een onderwerp dat ik niet vaak bespreek, omdat ik mijn cultuur of gemeenschap niet wil afvallen, maar ik weet dat ik niet als gelijke word gezien: niet de ideale huwelijkspartner of “mooi, maar jammer dat je in een rolstoel zit”. En dan de kerst op de taart… ooit zei iemand tegen mij: “echt jammer dat God mensen maakt zoals jij”. De boodschap die ik dus mijn hele leven mee krijg is: jij bent minder waard door jouw beperking.

#HÏVAN

Dit platform heeft als doel om de positie van de Hindoestaanse vrouwen te versterken in Suriname en Nederland. Het platform heeft meerdere concepten: interviews, een magazine en in de toekomst volgen (internationale) projecten. Het moet een kennisplatform worden, aangezien kennis er mede voor kan zorgen dat vrouwen uit een ongewenste sociale context kunnen bewegen. Het moet een platform zijn waar vrouwen vragen kunnen stellen die ze nergens anders kunnen stellen. De interviews moeten hen inspireren en adviezen geven. De scherpe columns moeten zorgen voor herkenbaarheid en bruikbare adviezen. En de projecten moeten leiden tot zichtbaar resultaat.

>> Lees meer

#HÏVAN: RASJNEE PAHALADSINGH over emigratie, bewuste kinderloosheid en gescheiden ouders

Happy birthday to Rasjnee! Rasjnee is vandaag 37 jaar geworden en wilde graag een interview geven voor hivancommunity, zodat zij op haar verjaardag terug kon blikken naar haar leven tot nu toe.

Rasjnee Pahaladsingh is 37 jaar en woont in Den Haag met haar man. In Suriname heeft zij Journalistiek gestudeerd. Inmiddels is zij al vier jaar werkzaam bij het COA (Ministerie van Justitie en Veiligheid) en is ze gek op sporten, dansen, fashion en reizen.

Zij is geboren in Suriname. Daar woonde zij met haar ouders en broertje. Zij waren een voorbeeldgezin voor velen. Dit veranderende in een klap toen haar ouders gingen scheiden. Zij was toen 16 jaar.

Rasjnee heeft bewust geen kinderen. Zij heeft het gevoel dat ze daardoor in een hokje wordt geplaatst. Acht jaar geleden is zij getrouwd en naar Nederland verhuisd voor een nieuwe start. Haar ouders en broertje wonen nog steeds in Suriname.

In onderstaand interview vertelt Rasjnee over de impact van gescheiden ouders en haar reis van Suriname naar Nederland.

Achtergrond

Kun je iets meer vertellen over je achtergrond?

Ik kom uit een gebroken/gescheiden gezin. Verder heb ik een broertje van 33 jaar. Hij is mijn wereld en staat het dichtst bij mijn hart.

Hoe ziet een “typische week” er uit bij jou?

Ik heb een fulltime baan. Daarnaast ga ik drie dagen, na kantoortijd, naar de sportschool. Weekenden houd ik vooral vrij voor mezelf of ik ga socializen met vrienden en familie (als ik daar behoefte aan heb).

Daarnaast reis ik graag de wereld rond met mijn man. De foto’s en verhalen hiervan deel ik op mijn eigen Instagram en Facebook pagina: travelnstyle_by_rasj

Kun je wat meer vertellen over je beroep? Wat doe je precies bij het CAO (Ministerie van Justitie en Veiligheid)?

Vanaf het hoofdkantoor ben ik bezig met de juridische begeleiding van vergunninghouders die uitstromen naar een gemeente.

Welke drie levensgebeurtenissen zijn bepalend geweest voor jouw leven en karakter?

De scheiding van mijn ouders (16 jaar) en mijn broertje, de relatie met mijn ex-partner en het begin van mijn leven in Nederland.

Gescheiden ouders

Hoe zou je je gezin omschrijven voordat je ouders besloten om te gaan scheiden?

Er is 20 jaar verstreken sinds mijn ouders zijn gescheiden. Ik wil zoveel vertellen, maar dat wordt dan een boekwerk. Mijn broertje en ik hebben altijd een veilige thuishaven gehad. Sporten, reizen en quality time was een belangrijk aspect van ons leven als gezin. Wij hadden een warm nest. En dat is belangrijk voor de vorming van kinderen. Als kind waren wij al vroeg zelfstandig en werden wij opgevoed met regels en discipline.

Welke impact had de scheiding op jou als puber?

Ik kon maar niet verwerken dat wij opeens van een liefdevol gezin naar een gebroken gezin waren gegaan. Weg was ons warm nestje. Ik leefde de jaren later met onbeantwoorde vragen, woede, verlatingsangst, onbegrip en verdriet.

Hoe kijk je hier op terug?

Ik ben nu 20 jaar verder en heb vrede met de situatie. Het heeft geen zin om in oude energie te blijven hangen, dus ik focus mij op mijn toekomst en de mooie dingen die op mij afkomen. Ik geniet nu van de kansen die het leven mij biedt en doe vooral wat mij blij maakt.

Wie/wat heeft jou geholpen in dit proces?

Ik kan zeggen dat spiritualiteit mijn houvast is geweest om het verleden te verwerken en een plekje te geven. Het heeft voor innerlijke rust gezorgd. Mijn broertje bevind zich op een hoger niveau op het gebied van spiritualiteit. Ondanks de afstand motiveren wij elkaar om het beste van het leven te maken. Wij zijn zo trots op elkaar en wij weten ook wel waarom.

Emigratie

Waarom heb je besloten om te emigreren naar Nederland?

Ik ben in 2011 getrouwd en heb de keuze gemaakt om in Nederland een nieuwe toekomst op te bouwen met mijn man.

Wat waren meteen de grootste verschillen tussen Suriname en Nederland?

De eerste jaren waren het heftigst, moet ik heel eerlijk toegeven. Een maatschappij totaal anders dan “Swietie Sranang”. Ik moest opnieuw beginnen. Wennen aan simpele dingen, zoals het weer en een snel ontwikkelende maatschappij waar mensen vooral heel direct naar elkaar toe zijn.

Het heeft even geduurd voordat ik kon aarden en in staat was mijn hart open te stellen aan dit land. Het leek soms makkelijker om de handdoek in de ring te gooien, maar dan kreeg ik weer de kracht om er doorheen te bijten. Vandaag blik ik positief terug op alle beproevingen. Dank je wel Nederland!

Wat is het belangrijkste dat je hebt geleerd na je emigratie?

Ik heb hier geleerd dat je in je recht mag staan. Je mag opkomen voor jezelf. Als vrouw ben ik hier zelfstandiger, mondiger en assertiever dan dat ik in Suriname was. Vanuit de algemene opvoeding word je toch wel klein gehouden. Tegenspraak wordt niet geaccepteerd, al weet je dat je gelijk hebt.

Als ik in de spiegel kijk, zie ik een betere versie van mezelf. Een zelfstandige vrouw die nu sterk in haar schoenen staat en die duidelijk haar grenzen aangeeft. Vandaag pluk ik hier de vruchten van. De vruchten van moed, doorzettingsvermogen en persoonlijke- en professionele ontwikkeling. She believed, she could, she did!

Hindoestaanse Cultuur

Hoe zou jij de Hindoestaanse cultuur beschrijven?

Anno 2019 zou je denken dat wij ruimdenkend en modern zijn. Helaas zijn velen niet meegegaan met de tijd. Nog altijd heeft men een oordeel klaar liggen over iemand, zonder dat men de achtergrond van die persoon kent.

“Stop met vooroordelen en laat een ieder in zijn eigen waarde”, wordt vaak gezegd. In hoeverre hanteren wij dit? Werk aan de winkel!

Hoe houd je balans tussen verschillende culturen? Bijvoorbeeld de Westerse en Hindoestaanse cultuur?

In het dagelijks leven moet je een goede balans vinden tussen beide culturen. Ik ben eerlijk gezegd nog steeds mijn weg aan het vinden. Tot een bepaalde hoogte is het mogelijk om aan te passen, maar ik wil vooral mezelf blijven.

Welke drie taboes van de Hindoestaanse cultuur/gemeenschap kunnen belemmerend zijn voor Hindoestaanse vrouwen?

Als vrouw word ik nog steeds afgerekend als ik aangeef dat ik voor mijzelf, mijn toekomst en mijn carrière kies. Dat ik geen kinderen wil is mijn keus. De reden hiervan weet ik als de beste, dus stop ermee om vrouwen te plaatsen in een hokje.

Geestelijke en lichamelijke mishandeling is nog een taboe. Daar durven wij niet openlijk over te spreken. Voor de buitenwereld moet alles er perfect uit zien.

Welke adviezen heb je voor Hindoestaanse Vrouwen die ook zijn geëmigreerd van Suriname naar Nederland?

Als je een wil hebt en iets wilt bereiken, geef dan nooit op. Volg je eigen pad en niet dat wat men jou oplegt. Sla je vleugels open en zie wat de wereld jou te bieden heeft.

#HÏVAN

#HÏVAN: Vlogger ASHNADEBIE KALIDIEN vertelt over haar chronische ziekte

Ashnadebie kreeg op haar 8e te horen dat zij mogelijk het ‘Stiff Skin Syndrome’ had. Stiff Skin Syndrome zorgt ervoor dat je hele huid stijf is en dat je moeite hebt met bewegen. Lopen, bukken, strekken, zitten, liggen en staan is daarom moeilijk. Het lichaam wordt erg stijf. De doktoren gaven aan dat zij haar niet verder konden helpen. De afgelopen jaren zijn haar klachten toegenomen en maakt ze gebruik van een rolstoel, omdat ze zelf geen lange afstanden meer kan afleggen.

Ashnadebie Kalidien is 31 jaar en woont in Rijswijk met haar man. Zij was twee jaar oud toen zij met haar ouders en haar broertje naar Nederland verhuisde. Haar familie is opgegroeid met het Hindoeïsme. Op 14 jarige leeftijd heeft Ashnadebie zich bekeert tot het Christendom, net als het hele gezin. Zij probeert nog steeds elke zondag naar de kerk te gaan, zoals vroeger. Ashnadebie heeft op MBO niveau 4 de opleiding bedrijfsadministrateur afgerond. Daarna heeft ze een halfjaar gewerkt. Vervolgens is ze 100% afgekeurd i.v.m. haar ziekte.

Doordeweeks is zij meestal erg moe en probeert ze zichzelf op te laden, zodat ze weer energie heeft voor het weekend. Als Ashnadebie genoeg energie heeft, houdt ze ervan om te koken, bakken of vlogs te maken. Daarnaast kan ze genieten van mandala kleuren, het bijhouden van een bullet journal en ook heeft ze een passie voor mensen helpen.

Lees in onderstaand interview hoe Ashnadebie omgaat met haar chronische ziekte, wie haar grootste steun is en hoe zij denkt over de Hindoestaanse cultuur.

Liefdesleven

Je hebt laatst een mooie post op Instagram geschreven over jouw man. Kun je wat meer vertellen over jouw man en jullie huwelijk?

Mijn man is echt een zorgzame man. Ik heb hem leren kennen in 2009. Een jaar later kregen wij een relatie en zijn we gaan samenwonen. Ik vertrouwde geen man meer in mijn leven, maar hij gaf mij het gevoel dat ik hem kon vertrouwen. Mijn chronische aandoening was op dat moment nog stabiel, maar is de laatste jaren erg achteruit gegaan.

Hoe steunt hij jou als partner?

Hij helpt me met alles wat ik niet kan en denkt met mij mee. Hij maakt me gelukkig. Wij hebben de afgelopen 9 jaar veel meegemaakt. We hebben ook onze ups & downs. De tegenslagen hadden vooral te maken met mij en mijn ziekte.

Mijn man accepteert mij hoe ik ben. Ik kan mezelf zijn, ook tijdens de mindere dagen. Ik voel me op mijn gemak bij hem en hij kijkt mij nooit raar aan en hij maakt ook geen gekke opmerkingen. Hij kan soms ook vervelend zijn hoor, maar dat hoort erbij, haha.

Hoe gaat hij om met jouw ziekte?

Hij klaagt nooit, ook al moet hij op een dag 10 keer de rolstoel in- en uitladen. Hij doet dat gewoon. Als ik ’s avonds met pijn in bed lig, dan masseert hij mijn benen of rug of smeert hij medicijnen voor me. Of hij pakt mijn pijnstillers, zodat ik mij weer een beetje goed voel. Op mindere dagen lukt het mij niet om te koken, dus dan zorgt hij voor het eten. Ik kan zelf niet de badkamer schoonmaken, dus dat doet hij dan elke zondag.

En hoe ga jij hier mee om?

Ik ben koppig, want soms wil ik niet dat hij alles voor mij doet. Ik forceer mijzelf dan om het te doen en dat ziet hij. Het liefst vraag ik geen hulp, omdat ik wil dat hij mijn man is en niet mijn verzorger. Maar hij vindt het helemaal niet erg. Hij gunt mij zoveel en neemt me zelfs mee op vakantie. Hij neemt dan de rolstoel mee en een extra koffer voor mijn beademing apparaat. Ook al moet hij dan de hele vakantie sjouwen. Hij vindt dat niet erg. Als er bergen of trappen zijn en ik er niet heen kan vanwege mijn rolstoel, tilt hij de rolstoel op omdat hij mij gunt om de mooie plekken te zien.

Leven met een ziekte

Kun je wat meer vertellen over jouw zeldzame ziekte?

Ik heb mogelijk een chronische aandoening genaamd: Stiff Skin Syndrome. De doktoren weten niet 100% zeker of ik dit heb, maar sommige symptomen van mij komen overeen met symptomen van deze ziekte.

Welke klachten heb jij zelf?

Behalve de eerder beschreven klachten (zie begin van het artikel), heb ik ook last van een stijve nek. Ik heb moeite met het draaien van mijn nek. Ook mijn rug, armen en benen voelen echt als steen aan.

Ik heb ook kleine longen. Deze hebben geen ruimte in mijn borstkas en dit zorgt ervoor dat ik ’s avonds moeite heb met ademen. Als ik overdag een dutje wil doen of weer energie nodig heb, moet ik gebruik maken van een beademing apparaat die mijn ademhaling kan ondersteunen.

Ik heb artrose in mijn rechter knie. Doordat mijn lichaam een andere houding heeft, is mijn knie versleten.

Ik ben chronisch moe. Dit betekent dat ik elke dag moe wakker word en de hele dag door moe ben.

Ik heb chronisch pijn. Dit betekent dat ik veel pijn heb als ik teveel beweeg. Dit is vooral het geval in de herfst en winter.

Hoe heeft deze ziekte jouw leven beïnvloed?

Het heeft mijn hele leven beïnvloed. Ik merk ook dat mijn taal (woordenschat en het schrijven) erg achteruit gaat. Ik twijfel soms om iets te schrijven en dan helpt iemand anders mij ermee. Soms kan ik mij niet concentreren en ben ik gewoon te moe. Ik raak snel buiten adem en kan veel activiteiten niet meer uitvoeren.

De dagen dat ik thuis ben voelt het alsof ik griep heb, maar ik heb geen griep. Als ik mij zo voel probeer ik wel dingen te doen in het huis, zodat ik toch een beetje beweeg.

Ook heeft het gevolgen gehad voor mijn sociale contacten. Ik heb bijna geen energie voor activiteiten en moet alles verdelen. Dit betekent dat ik vaak ‘nee’ moet zeggen tegen mensen als ze willen afspreken. Als je dit te vaak doet, raak je ook die mensen kwijt. Er is veel onbegrip, helaas.

Wat vind je hiervan?

Ik heb daar veel verdriet om, want soms kan ik geen ‘nee’ zeggen en doe ik het gewoon, maar dan weet ik dat ik daar zelf de dupe van word. Ik ga mijzelf dan forceren, omdat ik mij schuldig voel als ik ‘nee’ zeg.

Ik ben het ondertussen gewend. Het leven gaat door en ik geniet van de kleine dingen. Wat niet kan, kan niet. Wat wel kan, doe ik.

Je zei dat de situatie de afgelopen jaren is verslechterd. Kun je hier verder over vertellen?

Ja, sinds 2015 is de situatie alleen maar erger geworden. Ik heb nu ook een trage schildklier en dit verergert de klachten. Ik heb nu een rolstoel voor lange afstanden en een scootmobiel. Ik zat hier erg mee, want mijn omgeving moest zich toen ook aanpassen. Dit is het lastigste voor mij.

Wat is jouw mindset nu?

Ik leef per dag. Als ik ’s ochtends wakker word, dan weet ik wat voor dag het wordt voor mij. Soms kan ik de hele wereld aan en doet het me niks, terwijl ik soms schuil in mijn huis en liever alleen wil zijn.

Aan wie heb je veel steun gehad op jonge leeftijd?

Ik heb veel steun gehad aan mijn moeder. Mijn moeder ging elke keer mee naar het ziekenhuis en fysiotherapie. We moesten altijd met de taxi naar het ziekenhuis. Zij heeft ervoor gezorgd dat ik een normale jeugd kon hebben, naar school kon gaan, vriendinnen kon hebben en met alles mee kon doen.

Later heb ik veel steun gehad van mijn man. Toen hij mij leerde kennen kon ik alles zelf. De laatste jaren moest ik een rolstoel gebruiken en daar schaamde ik mij in het begin voor, totdat ik merkte dat ik echt niet anders kon. Ik kreunde ’s avonds van de pijn en was verdrietig. Sindsdien heeft hij ervoor gezorgd dat ik de rolstoel gebruik.

Nu is mijn rolstoel mijn beste vriend en kan ik overal mee. Mijn moeder, broertje, familieleden, vriendinnen of man kunnen de rolstoel duwen.

Ashnadebie @ YouTube

Hoe ziet een standaardweek er bij jou ongeveer uit?

Ik ga twee keer per week naar fysiotherapie. Verder doe ik het huishouden. Ik doe boodschappen, kijk series, rust uit en heb af en toe een ziekenhuisbezoek. Elke vrijdag neemt mijn man mij mee naar de bioscoop, zodat ik ook lekker even buiten ben voor leuke dingen. Wij hebben een Pathé unlimited pasje.

Je bent je eigen YouTube kanaal begonnen. Waarom ben je hier mee begonnen en wat wil je hier mee bereiken?

Ja! Ik heb sinds kort mijn eigen YouTube kanaal. Ik wil de wereld laten zien dat je ook een normaal leven kunt leiden als je een ziekte/aandoening/beperking hebt. Mensen denken vaak dat iemand met een beperking niets kan en een last is. Maar dat is niet zo.

Waarom heb je ervoor gekozen om open te zijn over jouw chronische aandoening?

Ik voelde mij echt onzeker over mijzelf en over mijn ziekte. Als ik ergens was, schaamde ik mij en mensen staarden of keken mij vies aan. Ik werd buitengesloten door familie en vrienden, omdat zij mij blijkbaar als een last zagen.

Ik ben toen gaan vloggen. Ik voelde mij toen niet meer onzeker, omdat ik in mijn achterhoofd wist dat iedereen nu wist welke aandoening ik heb. Dit werd ook bevestigd door familieleden, omdat ze voorheen niet precies wisten wat ik had en welke struggles ik had. En ik heb nog geen Hindoestaanse vrouw met een beperking zien vloggen, dus ik dacht misschien kan ik de eerste zijn.

Hindoestaanse cultuur

Hoe zou jij de Hindoestaanse cultuur omschrijven?

De Hindoestaanse cultuur is heel gesloten naar de buitenwereld. Ze schamen zich in de zin van: wat zullen mensen wel denken? Niet sociaal, vind ik. Deze cultuur is heel gelovig.

Welke plek hebben mensen met een ziekte volgens jou in de Hindoestaanse gemeenschap?

Als je bij Hindoestanen ziek bent, dan ben je niet meer goed ofzo. Je hoort er niet meer bij. Je bent niet goed genoeg, want je kan niks meer. Door dit interview voor hivancommunity en door de vlogs kan ik misschien ook laten zien dat ik normaal ben en dat ik een ziekte heb waar ik niet om heb gevraagd. Ik kan ook gewoon een normaal leven hebben, maar dan met aanpassingen.

Hoe houd je balans tussen verschillende culturen? Bijvoorbeeld de westerse en Hindoestaanse cultuur?

Er is geen balans voor mij. Ik leef meer volgens de westerse cultuur.

Welke drie taboes van de Hindoestaanse cultuur kunnen belemmerend zijn voor Hindoestaanse vrouwen?

Seks voor het huwelijk, geweld binnen het huwelijk en niet met mensen van een andere cultuur mogen trouwen.

Wat wil je zeggen tegen andere Hindoestaanse vrouwen die (in stilte) lijden aan een bepaald syndroom of ziekte?

Wees gewoon jezelf en wees open over je ziekte als je dat wilt, zodat je familie of omgeving weet wat er aan de hand is. Het ligt niet aan jou. Jij kunt er niets aan doen. Heb je een ziekte? Jij bent jij. Je bent je ziekte niet. Jij mag er zijn en je mag trots op jezelf zijn dat je sterk bent, want jij gaat er elke dag doorheen en je vecht er elke dag voor.

Als je googled op “Hindoestaanse Vrouwen” kom je ook vaak termen tegen als: eerwraak, verstikkend, controlerend thuisfront, depressie etc. Hoe kunnen wij hier verbetering in brengen?

Door meer van ons te laten horen en te laten zien dat het ook anders kan. Meer bloggen, vloggen, posten.

HÏVAN

Bekijk hier het YouTube kanaal van Ashnadebie!

#HÏVAN: Ondernemer en Kindercoach WARSHA ATWARIE

Wie is Warsha Atwarie?

Warsha Atwarie is 29 jaar en woonachtig in Amsterdam. Warsha is thuiswonend en heeft een broertje en een zusje. Zij heeft de opleiding MBO Directiesecretaresse gevolgd. Daarna had zij zich gericht op de studies: Human Resources Management (HRM), Communicatie en de PABO. Uiteindelijk heeft ze deze studies niet afgerond, omdat ze heeft gekozen voor de kindercoach opleiding.

Warsha is van mening dat als je jezelf goed wilt leren kennen, je het beste ondernemer kunt worden. Je leert jezelf dan goed kennen in een korte tijd. Zij is zelf ook haar eigen onderneming gestart genaamd: ‘KINDERVREUGDE‘ en werkt 2,5 dagen per week als (intercultureel) kindercoach. Daarnaast werkt ze 3 dagen als secretaresse. In de (nabije) toekomst gaat ze deze balans veranderen en wilt ze meer tijd besteden aan haar onderneming, zodat ze écht haar passie kan volgen. Verder vindt ze het belangrijk om te sporten, te letten op haar voeding en te zorgen voor ontspanning. Haar rolmodellen zijn: Michelle Obama, Ellen Degeneres, Jay Shetty en Oprah Winfrey.

Warsha’s motto is:

Laat de wereld mooier achter, dan dat je erop gekomen bent

Carrière

Wat betekent de praktijk ‘Kindervreugde’ voor jou?

Bij Praktijk KINDERVREUGDE is gekozen om met extra aandacht met kinderen uit multiculturele gezinnen te werken. Deze gezinnen lopen vaak tegen taalbarrières of cultuurverschillen aan. Voor de kinderen uit deze gezinnen leidt dit vaak tot ontwikkelingsproblemen. Dit beïnvloedt hun gedrag thuis en op school. Soms voelt het voor deze kinderen alsof ze in twee werelden leven. Vaak staan ouders niet stil bij de mogelijke effecten die dit kan hebben op het kind. Het is voor hen onbekend welke begeleiding er nodig is en wat het aanbod is hierin. Als er niet tijdig hulp wordt ingeschakeld, zal dit invloed hebben op hun verdere ontwikkeling.

De inzet van praktijk KINDERVREUGDE is om vroegtijdig kinderen te helpen, zodat de kans kleiner wordt op doorverwijzing naar therapeuten, psychologen en/of jeugd-kinderbescherming. 90% van alle kinderen die gecoacht worden hopen wij buiten de reguliere kinderzorg te houden. Als kinderen gecoacht worden door iemand waar ze zichzelf in herkennen, voelen zij zich veilig en vertrouwd en zullen ze nieuw gedrag gemakkelijker aanleren.

Wanneer heb je je passie voor kinderen en culturen ontdekt?

Als kind had ik deze hulp graag gewild. Als jong meisje had ik een bemiddelende rol tussen mijn ouders en de buitenwereld. Het betonen van eer en het behalen van successen was een must. Je wilt erkenning van de Nederlandse samenleving, maar ook van familie en vrienden. Op een gegeven moment ga je keuzes maken. Ik leefde tussen twee werelden, waarin ik in beide maar een deel aanwezig kon zijn. Vaak koos ik voor de Nederlandse samenleving, omdat ik hier dagelijks mee te maken had, vanwege school en werk. Ik merk nog steeds dat kinderen vastlopen om balans te vinden tussen hun ontwikkeling op school en de verwachtingen van thuis.

Waarom heb je besloten om kindercoach te worden? En wat zijn jouw doelen?

Van jongs af aan paste ik op in grote gezinnen. Baby’s, peuters en zelfs pubers… al was ik er zelf nog een. Ik deed het met ontzettend veel liefde en plezier. Misschien wel meer dan anderen.

Het ontdekken van je ware talenten is niet makkelijk. Anderen zien vaak beter wat jou uniek maakt. Een aantal jaren geleden werd ik door mensen gewezen op de manier waarop ik communiceer en contact maak met kinderen: het had iets magisch. Kinderen trokken als een magneet naar mij toe.

Ik heb een half jaar de PABO gedaan, maar dit was destijds niet de geschikte opleiding. Toen ik een baan aangeboden kreeg, koos ik ervoor om te stoppen met de opleiding. Ik kreeg ik een coaching traject aangeboden bij mijn werkgever, waarbij het doel was om erachter te komen hoe ik mezelf zie over 5 jaar. Daar kwam steeds iets met kinderen naar voren. Ik werd toen door de coach geattendeerd op de kindercoach opleiding. Ik ben informatie gaan inwinnen en heb mij vervolgens aangemeld voor de opleiding.

Ook kwam ik het project van Voorleesexpress Amsterdam tegen bij mijn werkgever. Voorleesexpress richt zich op kinderen uit gezinnen met een taalachterstand. Ik kreeg een meisje uit een Turks gezin toegewezen en ik kom nog steeds regelmatig bij haar en haar jongere zusjes doen ook mee.

Wat voor reacties heb je tot nu toe gehad? En specifiek van de Hindoestaanse gemeenschap?

Als het gaat om mijn kindercoachpraktijk, zijn er weinig familieleden geïnteresseerd . “Het is geen beroep zoals een advocaat of een arts”, denk ik dan. Thuis is dat anders en is er meer begrip.

De oude generatie snapt naar mijn beleving helemaal niet wat opvoeding betekent binnen verschillende culturen. Het begint juist bij de kinderen en onder andere de opvoeding bepaalt hoe de toekomst er voor hen uit kan gaan zien.

En oké, niet iedereen is zo. Er zijn echt enkelen die in mij en in mijn werk geïnteresseerd zijn.

Hoe kijkt jouw familie aan tegen jouw ambities en carrière?

Mijn familie thuis kijkt positief naar mijn ambities en carrière. Het was voor hen ook wennen hoe dit zou uitpakken. Verder heb ik een mousi die oprecht geïnteresseerd is in mijn werk en ontwikkelingen. De rest snapt het overduidelijk niet en/of is totaal niet geïnteresseerd.

Hoe heeft de Hindoestaanse cultuur jou beïnvloed als het gaat om je werk? En jou als persoon?

Ik ervaar het dus niet altijd positief. Het kan beter. In het algemeen ken ik weinig Hindoestaanse ondernemers, los van de markt en de winkels. In mijn familie zijn er weinig ondernemers. Voor veel mensen uit de Hindoestaanse cultuur is het lastig te begrijpen dat anderen meer Westers zijn opgegroeid.

Ik heb ook in twee werelden geleefd: de Hindoestaanse en de Westerse cultuur. Op school ging het heel erg over mijzelf als persoon en thuis waren de cijfers en prestaties weer heel belangrijk. En natuurlijk is dat laatste ook belangrijk, maar als jong klein meisje ben je nog niet zo direct bezig met je toekomst. Voor mij was het af en toe lastig om balans te vinden tussen deze twee werelden. Naarmate ik ouder werd en meer zag van de wereld begon ik dingen anders te bekijken.

Wat waren de grootste uitdagingen bij het starten van je eigen praktijk? En hoe ben je hiermee omgegaan?

Het was voor mij een uitdaging om uit te vinden hoe ik de praktijk zou combineren met mijn baan in loondienst. Ik heb inmiddels een balans gevonden door meer te ontspannen en te sporten.

Aan wie heb je veel steun gehad tijdens het starten van je eigen praktijk?

Ik heb veel steun gehad van een aantal vrienden, mijn gezin thuis en mijn vriend.

Wat is het grootste succes voor jou? En waarom ervaar je dit als het grootste succes?

Een groot succes is als ik resultaten zie in de ontwikkeling van een kind. De ouder(s) zijn zo tevreden.

Wanneer zouden Hindoestaanse moeders het beste jouw hulp kunnen inroepen?

Op mijn website (www.praktijk-kindervreugde.nl) heb ik op mijn welkomstpagina een “Herken je dit”, daar staan een aantal punten waar een moeder zich in kan herkennen. De meeste moeders kunnen zich hierin vinden.

Opvoeding

Vragen over opvoeding voor (jonge) Hindoestaanse moeders

Wat zijn volgens jou de grootste uitdagingen voor jonge (Hindoestaanse) moeders van nu? (Aldus, wat zie je vaak terug in de praktijk?)

Ik heb nog niet zo heel veel Hindoestaanse gezinnen als klant. Ik herken mezelf vaak terug als ik wel een Hindoestaans gezin tegenkom. De hulpvragen verschillen ook: van enorme verlegenheid tot faalangst etc.

Wat zijn de mogelijke valkuilen voor jonge (Hindoestaanse) moeders?

Ik zie nog geen mogelijke valkuilen. Er heerst nog wel erg een taboe om professionele hulpverlening voor het kind in te zetten. Maar dat verandert wel steeds meer. Vooral moeders van de jonge generatie kijken anders naar de opvoeding van hun kind(eren).

Waar lopen kinderen met een niet-Nederlandse achtergrond (of liever gezegd: niet-Westerse achtergrond) het vaakst tegen aan? En welke tips heb jij voor de moeders (en de kinderen)?

Ik heb zelf een multiculturele achtergrond en ben ervaringsdeskundige. De normen en waarden uit andere culturen kan ik hierdoor makkelijker begrijpen. Ik begrijp eerder de taal die onderling gesproken wordt. Het gaat vaak om een straatmentaliteit die zich net even anders uit dan bij andere leeftijdsgenoten. Coaching is voor deze groep hard nodig, zodat het kind zich positief kan ontwikkelen in de huidige en toekomstige maatschappij. Als kinderen gecoacht worden door iemand, waar ze zichzelf in herkennen, voelt dit veilig en vertrouwd voor hen en zullen ze nieuw gedrag makkelijker oppakken. Ik stel altijd voor om vrijblijvend contact met mij op te nemen om samen te kijken naar de hulpvraag van het kind.

TIP: negeer nooit een bepaald gedrag van het kind. Laat emoties er zijn. Als een kind wil huilen, laat hem/haar huilen.

Hoe help je kinderen balans te vinden tussen twee werelden (bijvoorbeeld cultuur thuis VS cultuur op school)? En wat zijn meestal de grootste verschillen thuis en op school?

De balans vinden is afhankelijk van welke hulpvraag het kind heeft. Door verschillende methodieken in te zetten, kan ik erachter komen waar het kind in vast loopt en probeer ik het verschil op school en thuis te ondervinden. Het grootste verschil is dat het kind thuis ander gedrag heeft dan op school en hierin vastloopt en uit balans raakt.

Welke tips heb je voor moeders die merken dat hun kind het moeilijk vindt om contact te maken met anderen?

Ik heb geen concrete tip. Het is belangrijk om erachter te komen waarom het kind geen contact kan maken met anderen. Hier zou een kindercoach kunnen helpen. Het is laagdrempelig en toegankelijk.

Wat zijn jouw adviezen voor (jonge) moeders als het gaat om de bemoeienis van de familie betreft de opvoeding?

Je kunt adviezen aannemen, maar het is aan de ouder om te kiezen welk advies je aanneemt en waarmee je iets gaat doen. Kies wat het beste is voor je kind! Maar onderneem wel altijd actie als het gaat om jouw kind.

Veel (jonge) moeders vergelijken zichzelf (en hun kind) online met andere moeders en kinderen. Hoe kunnen zij het beste omgaan met hun drang om zichzelf en hun kind constant te vergelijken?

Een online vergelijking is niet altijd de realiteit. Je weet niet wat er daadwerkelijk achter de schermen gebeurt van een gezin/ouder. In het algemeen worden online voornamelijk de positieve dingen gedeeld en niet de negatieve dingen. Het is, denk ik, ook wel cultuurgebonden: men is gewend om steeds te vergelijken.

Sommige (jonge) Hindoestaanse moeders hebben er moeite mee om hulp te vragen. Zij voelen schaamte en hebben het gevoel dat ze alles zelf moeten oplossen. Welke adviezen heb je voor deze moeders?

Als moeder hoef je niet zelf alles op te lossen. Daarom heb ik ook voor coaching gekozen. Het is laagdrempelig en toegankelijker dan een andere hulpverlening. Dit is ook afhankelijk van de hulpvraag, want soms zijn er ook andere hulpverleners bij nodig. Maar schaam je niet om extern hulp te zoeken. Bij kindercoaching is er geen sprake van dossier opbouw. Indien de ouder dit wilt, maak ik wel een kort verslag van de bevindingen. Je kunt als ouder zelf je wensen doorgeven. Je krijgt niet voor elk kind een handleiding toegewezen.

Sommige moeders gaan scheiden, zijn gescheiden of zitten midden in een scheiding. Welke adviezen heb je voor hen?

Vergeet je kind(eren) niet en sta open voor zijn of haar emoties.

Wat is je favoriete boek voor jonge kinderen?

Momenteel is dat Lotje’s zorg van Tom Percival. Het boek is via Bruna of Bookaroo.nl te bestellen. Het boek gaat over Lotje. Zij krijgt opeens te maken met een Zorg. Eerst was het een kleine Zorg, totdat de Zorg groter werd. Bij kinderboeken let ik vooral op de prenten van het boek. Lotje gaat bijvoorbeeld over een donker meisje. Kinderen willen graag erkenning/herkenning in een bepaald verhaal.

Begin september kun je gratis mijn literatuurlijst downloaden op mijn website.

Welk advies zou je geven aan alleenstaande jonge moeders?

Heb vertrouwen in jezelf en de dingen die je doet!

Over Warsha Atwarie

Welke 3 levenservaringen ervaringen hebben de meeste indruk gemaakt op jou als persoon? En waarom?

Oude en nieuwe vriendschappen
De scheiding van m’n ouders
Een eigen onderneming beginnen

Waar zie je jezelf over 5 jaar? En hoe wil jij dit bereiken?

Haha, grappig! Deze vraag stel ik graag aan anderen. Ik wil nog heel veel kinderen kunnen helpen. Ook wil ik graag een prentenboek uitbrengen.

Welk advies heeft het meest geholpen in je leven en zijn jou altijd bij gebleven?

Een heleboel adviezen eigenlijk. Ik heb niet specifiek één advies. Een van de adviezen: omarm jezelf en omarm jezelf met positieve mensen.

Hoe houd jij zelf balans tussen de Westerse cultuur en Hindoestaanse cultuur?

Inmiddels kan ik kiezen welke cultuur het beste past. Soms is dat de Hindoestaanse cultuur en soms de Westerse cultuur. Dat is de cultuur waar we in Nederland leven. Het is bijna een eigen versie van jezelf.

Hindoestaanse vrouwen zijn in Nederland (en Suriname) koplopers op het gebied van zelfmoord. Wat zijn volgens jou de redenen hiervoor? En hoe denk je dat wij elkaar kunnen helpen?

Niet open zijn naar elkaar
Geen goede en duidelijk communicatie met elkaar
Het ontbreken van voldoende begrip voor elkaar

Ik denk dat er meerdere redenen zijn. Ik heb geen directe ervaringen met mensen die zelfmoord hebben gepleegd.

Wat betekent vrijheid voor jou? En heb jij je altijd vrij gevoeld?

Vrijheid ervaar ik eigenlijk sinds de laatste jaren, na de scheiding van mijn ouders en sinds ik een onderneming ben gestart. Bij het laatste ervaar ik een enorme persoonlijke groei in m’n ontwikkeling.

Hoe zou jij de Hindoestaanse gemeenschap omschrijven?

Zorgzaam
Betrokkenheid binnen gezin en familie
Traditioneel
Lekker eten
Veel cultuur en dans (Bollywood)
Steeds meer emancipatie
Er is meer vrijheid binnen gezinnen

Waar moeten wij als Hindoestaanse vrouwen nog beter in worden?

Onszelf zijn en meer voor onszelf en voor elkaar opkomen.

#HÏVAN

Contact opnemen met Warsha?

Bezoek haar website: www.praktijk-kindervreugde.nl

of stuur haar een berichtje op social media:

LinkedIn / Facebook / Instagram